O tym, dlaczego warto podjąć decyzję o poszukiwaniu pomocy i jak zrobić pierwszy krok w kierunku zdrowia.
Nie zostawaj sam/-a ze swoimi myślami, uczuciami i emocjami. Znajdź grupę wsparcia – kilka osób, z którymi będziesz rozmawiał/-a bez względu na wszystko. Szukaj tych osób blisko siebie – w domu, w szkole, w grupie znajomych.
Staraj się wychodzić z domu i nawiązywać „żywe” relacje. Otwartość na innych, zainteresowanie ich sprawami i dzielenie się swoimi będzie pomagać Ci w przezwyciężaniu niepokoju, poczucia samotności i niezrozumienia.
Powiedz głośno, że potrzebujesz pomocy. Wybierz osobę w domu lub w szkole, najlepiej dorosłego (ma najwięcej narzędzi, żeby szybko i właściwie zareagować). Jeśli takiej osoby nie ma obok Ciebie, zgłoś się do specjalisty (psycholog lub pedagog szkolny, telefon zaufania, psycholog w poradni psychologiczno-pedagogicznej, Twój lekarz rodzinny). Jeśli uzna to za zasadne, może dać Ci skierowanie do psychologa.
Pamiętaj, że osoby pomagające są po to, by zapewnić Ci jak najbardziej komfortowe i bezpieczne warunki. Mów im o swoich obawach i potrzebach, ale i zadawaj pytania tak, byś czuł/-a się podmiotem i partnerem/partnerką w tej relacji.
Wątpliwości dotyczące tego, kim jesteś, jak wyglądasz, jakie jest Twoje miejsce w świecie społecznym (rodzina, znajomi, szkoła), są w okresie młodzieńczym i wczesnej dorosłości zupełnie normalne. Sygnałem ostrzegawczym jest zawsze Twoje cierpienie, a często rozdźwięk między tym, co Ty uważasz na swój temat, a tym, co słyszysz od bliskich, życzliwych Tobie osób. Ważne, żebyś w takiej sytuacji mógł/mogła porozmawiać ze specjalistą i wspólnie rozpoznać, co się dzieje i co możesz zrobić, żeby czuć się lepiej i ze sobą, i z innymi ludźmi.