Bulimia, czyli żarłoczność psychiczna (bulimia nervosa), to zaburzenie o podłożu psychicznym. Polega ono na spożywaniu dużych ilości pokarmu w krótkim czasie, po którym następuje przeczyszczanie, czyli wymuszone zwracanie spożytego pokarmu.
Bulimia to choroba, która zazwyczaj pojawia się około 18. roku życia w okresie, w którym osoba chorująca jest mocno świadoma swojej tożsamości, ale też otaczających ją wymagań społecznych. Wiąże się ona z dużą wagą przypisywaną wyglądowi zewnętrznemu, która często prowadzi do występowania zjawiska błędnego koła bulimicznego. Niesatysfakcjonujący obraz własnego ciała wpływa negatywnie na samoocenę, czemu towarzyszą niepokój, lęk oraz depresja. Środkiem na poprawę nastroju ma być szybkie i skuteczne obniżenie wagi ciała oraz poprawienie własnego wyglądu, co prowadzi do podjęcia drastycznych metod, takich jak głodówki, ćwiczenia czy zachowania kompensacyjne. Odciskają one piętno na psychice osoby chorej, przykładowo poprzez spadek poziomu cukru we krwi, który obniża nastrój i potęguje uczucie napięcia. Nadmiar negatywnych emocji rekompensowany jest podczas epizodów objadania się, po których następuje ponowny spadek nastroju wywołany poczuciem winy oraz wstydu.
Na występowanie bulimii może wpływać sposób funkcjonowania rodzin osób chorujących. Za charakterystyczne dla ich relacji uznaje się uwikłanie, podporządkowanie własnych potrzeb wymaganiom członków rodziny, częste konflikty oraz uznanie jedności i lojalności wewnątrz rodziny za wartość nadrzędną. Typowe dla rodzin bulimicznych jest także odizolowanie od innych oraz przywiązywanie dużej wagi do wyglądu zewnętrznego. Brak satysfakcji ze związku jednego lub obojga rodziców oraz ich skłonność do zachowań impulsywnych mogą prowadzić do ich koncentracji na sobie, prowokując w ten sposób bunt osoby chorującej, która poprzez przejęcie kontroli nad swoją wagą dąży do afirmacji własnego „ja”, którego nie uzyskuje w relacji z matką lub ojcem.
Opisane powyżej objawy mogą występować pojedynczo, razem lub w formie mieszanej. Kryteria diagnostyczne nie powinny być jedynym wyznacznikiem diagnozy. Każde zaburzenie odżywiania może występować w formie atypowej, która także wymaga wsparcia i pomocy rodziny oraz specjalistów.